Ne mektup kaldı, ne de mektup yazan

08 Aralık 2018, 20:30

Her şey değişiyor, alışkanlıklarımız, bildiklerimiz, bildiğimizi sandıklarımız, hayata bakışımız, dostlarımız, kültürümüz derken, bundan on yıl önce on beş yıl önce bizim için son derece önemli olan ne varsa bugün o gerekliliklerin hiçbir anlam ifade etmediğini görüyor, biraz içleniyor daha çok üzülüyoruz.

Ortalama her Türk insanı gibi bizimde cumartesi ve pazar günleri etrafımızda cereyan eden düğün ve sünnet gibi cemiyetlere katılmakla geçiyor, he ne kadar biz hane halkına “yahu bu işlere beni karıştırmayın siz gidin” desek te kayınvalidemiz “Öyle deme yüksel bu işler bugün sana yarın bana, bak senin de çocukların var sen gitmezsen sana da kimse gelmez” diye bize korku verince bizde son derece büyük bir iştiyakla bu cemiyetlere katılıp “Ey cemiyet sahibi biz senin düğününe geldik, Sende bizim bu tür işimiz olunca sakın kayış keseyim kaçayım diye düşünme” demeği de ihmal etmiyoruz.
Cemiyetlere katılıp ta takı takmamak hem ayıp hem de bizim gibi tanınan bilinen bir gazeteci için ayıp ancak altın fiyatları da ortada, Beşi bir yer deden, bileziğe oradan, Cumhuriyet altını derken gram altına kadar gelen fakat bir türlü durmayan fiyatlar yüzünden “Yahu Altın işi biraz sıkıntılı, hem aldığımız altınlarda sahte çıkabiliyor, hiç değilse nakit para takalım ki düğün sahibi de salondu, limonata parasıydı, Pasta kesmez bıçak parasıydı diye düğün zamanı damadın anasını ağlatan masraflara katkı olsun diye para takalım” noktasına geldiğimizden altın işini bırakıp nakit para takmaya çalıştığımız günlerin arefesindeyiz.
Geçtiğimiz hafta gazeteye uğradığımızda kardeşimiz Yavuz Ercan “Bu hafta şanslı dönemin altı tane düğün davetiyen var” dediği an “kaderden kaçılmaz” diyerek anında çaresiz bir şekilde evin hemen karşısındaki mahalle bakkalının kapısından girip “Hasan abi nasılsın iyimisin bana on tane zarf ver” dediğimizde Bakkal Hasan Abi “Yüksel Bey sen birde gazeteciyim diye dolaşıp duruyorsun ama dünyadan haberin yok” dediğinde kendisine “Yahu Hasan abi bırak mavrayı altı üstü on tane zarf istedik ne alakası var bunun gazete ile gazetecilikle” diye çıkıştığımızda Bakkal Hasan abi bizi yerin dibine sokan o muhteşem cevabı verdi “Yüksel Bey artık mektup yazanmı kaldı ki sen benden zarf istiyorsun, ben zarfı raflardan kaldıralı uzun yıllar oldu sana da tavsiyem eğer düğün sahiplerine bir katkı sunmak istiyorsan cep telefonundan damadın hesabına para gönder”.
Bakkal Hasan abinin bu tavsiyesi ister inanın ister inanmayın bizim sosyal yapımızı his dünyamızı bir anda yerle bir etti, bakkaldan koşar adım çıkar çıkmaz tekrar gazeteye gelip bir çay içtiğimizde farkına vardık ki en son zarfı yada zarfları yazdığımız yazılar yüzünden bizi mahkemeye veren muhataplarımızdan gelen “Mahkeme celbi” sırasında görmüşüz, dolayısı ile mektup zarfları ile aramıza en az 10-15 yıl girmiş.
Halbuki daha 20-25 yıl önce teknolojinin dolayısı ile iletişimin bu kadar gelişmediği zamanlarda herhangi bir köy yada ilçeden o il merkezine gönderilen mektuplarda ki “Selam-kelam” faslı aklımıza geldiğinde insani değerleri nasıl kaybettiğimizi de daha kolay bir şekilde anlayabiliyoruz.
Hatırlayanlar vardır bundan çok uzun yıllar önce şu an aramızda bulunmayan rahmetli Sanatçı Ali Ekber Çiçek’in seslendirdiği “Mektup selam söyle benden sılaya /Söyle benim için de eller ağlasın/Gözü yaşlı düştüm gurbet ellere oy/Uzaktır aramız da yollar ağlasın” şeklindeki türküyü dinlediğimizde mektubun ve mektuplaşmanın ne kadar önemli olduğunun da farkına varırdık.
Bizim yaş grubumuzda olan nesil mektubun ne kadar değerli olduğunu ve o mektupların içerisinde ne büyük anlamlar ihtiva eden kelimelerin bulunduğunu çok iyi hatırlayacaklardır “Satırlarıma başlamadan evvel selam eder, büyüklerin ellerinden küçüklerin gözlerinden öperim. Nasılsın(ız)? İyimisin(iz)? İyi olmanı(zı) Cenab-ı Hak’tan niyaz ederim. Selam eder, hürmetle ellerin(iz)den öperim. Annem nasıl? İyi mi? İyi olmasını Cenab-ı Hak’tan niyaz ederim. Annem’e selam eder, hürmetle ellerinden öperim. Abim nasıl? İyi mi? İyi olmasını Cenab-ı Hak’tan niyaz ederim. Abime selam eder, hürmetle ellerinden öperim… Yengem nasıl? İyi mi? İyi olmasını Cenab-ı Hak’tan niyaz ederim. Yengeme selam eder, hürmetle ellerinden öperim… (büyükler bitince sıra kendinden küçüklere gelirdi; küçük kardeşler, yeğenler, v.d.) Yeğenim nasıl? İyi mi? İyi olmasını Cenab-ı Hak’tan niyaz ederim. Yeğenime de selam eder muhabbetle gözlerinden öperim…” “Sizler de beni soracak olursanız, Allah’a şükür, iyiyim. Memleket hasretinden başka (gayri) bir yaramazlığım yok.“Memlekette havalar nasıl? İnşallah bir yaramazlık yoktur. Önemli bir havadis var mı?“Satırlarıma son vermeden evvel, tekrar selam eder, büyüklerin (senin, annemin, abimin, yengemin…) ellerinden, küçüklerin gözlerinden öperim.“Allah’a emanet olun !”şeklindeki duygu samimiyet ve hasret kokak mektupları kim unutabilir ki..?
1990’lı yılların başında Cep telefonlarının hayatımıza girmesi ile önce kısa mesajlar başladı, sonra elektronik postalar, daha sonraları facebbook, twitter,instagram başta olmak üzere adını sanını duymadığımız duyduysak ta hatırlamadığımız onlarca, yüzlerce iletişim araçları bütün hayatımızı sarıp sarmalayınca bir aile ferdi olarak bildiğimiz Mektup ve o mektubu dünyanın dört bir tarafında ulaştıran Zarf sessiz sedasız hayatımızdan çekildi gitti.
Bugün mektup yazan yada tembellik dolayısı ile mektup yazma zahmetine katlanan bir kesimin kalıp kalmadığı ile ilgili ciddi endişelerimiz var, Bizi biz yapan değerlerden birisi olan mektubun ve onu taşıyan zarfın artık hiç kimse için bir anlam ifade etmediğini, Mahkeme celpleri yada icra bildirileri olmasa zarf diye bir ihtiyacın olup olmadığından bile habersiz bir hayat sürdüğümüzü biliyoruz.
Geçtiğimiz günlerde Adalet Bakanlığı bu tür mahkeme celplerinin artık ihbarnameler ile değil cep telefonları marifeti ile muhataplarına ulaştırılacağını açıklayınca biz gayri ihtiyari raflarından mektup zarfını kaldıran Bakkal Hasan Abi için “ Sen çok yaşa Hasan abi bize neler unuttuğumuzu, nelerden vazgeçmek zorunda kaldığımızı sen hatırlattın.” demek zorunda kaldık.
Yıllar yılı genelde köy mektuplarının klasik ulaşım adresi “Kızılay caddesi Helvacı Haşim Tezcan eliyle” veya ”Uzun çarşı manifaturacı Hasan Altun eliyle” yazılı adresler olurdu. Her köyün mektuplarının topluca geldiği belirli esnaf adresleri vardı.
Şimdi gelde bu mektupları unut, üstelik zarf istediğin için Bakkal Hasan abiden azar işit, Nasıl bir dünyaya kaldığımızı düşünebiliyormusunuz.?